می آیی و دمی دو سه در کار می کنی
ما را به دام خویشتن گرفتار می کنی
دین می خری به عشوه و دل می بری ز دست
آری تو زین معامله بسیار می کنی
هر دم هزار بی سر و پا را چو زلف خویش
برمی کشی و باز نگونسار می کنی
دارم دلی خراب به غایت ضعیف و تو
هر جه غمی است بر دل من بار می کنی
از خواب، آن دو چشم گران خواب را ممال
زنهار فتنه ای را به چه بیدار می کنی
در حلقه های زلف خود آتش فروختی
وین از برای گرمی بازار می کنی
زان خط که گرد دایره روی می کشی
روز سفید ما چو شب تار می کنی
من پرده بر سرایر عشق تو می کشم
لیکن تو هتک پرده اسرار می کنی
سلمان چو آفتاب به کویش بر آ چرا
چون سایه سجده پس دیوار می کنی
