آتشی افتاد در عهد عمر
همچو چوب خشک می خورد او حجر
در فتاد اندر بنا و خانه ها
تا زد اندر پر مرغ و لانه ها
نیم شهر از شعله ها آتش گرفت
آب می ترسید از آن و می شکفت
مشکهای آب و سرکه می زدند
بر سر آتش کسان هوشمند
آتش از استیزه افزون می شدی
می رسید او را مدد از بی حدی
خلق آمد جانب عمر شتاب
کآتش ما می نمیرد هیچ از آب
گفت آن آتش ز آیات خداست
شعله ای از آتش بخل شماست
آب و سرکه چیست نان قسمت کنید
بخل بگذارید اگر آل منید
خلق گفتندش که در بگشوده ایم
ما سخی و اهل فتوت بوده ایم
گفت نان در رسم و عادت داده اید
دست از بهر خدا نگشاده اید
بهر فخر و بهر بوش و بهر ناز
نه از برای ترس و تقوی و نیاز
مال تخمست و بهر شوره منه
تیغ را در دست هر ره زن مده
اهل دین را باز دان از اهل کین
همنشین حق بجو با او نشین
هر کسی بر قوم خود ایثار کرد
کاغه پندارد که او خود کار کرد
