تشنهٔ دل به آب می نرسد
دیده جز بر سراب می نرسد
قصهٔ درد من رسید به تو
چون بخوانی جواب می نرسد
روی چون آب کرده ام پر چین
کز تو رویم به آب می نرسد
نرسم در خیال تو چه عجب
که مگس در عقاب می نرسد
کی وصالت رسد به بیداری
که خیالت به خواب می نرسد
نرسد بوی راحتی به دلم
ور رسد جز عذاب می نرسد
دوست را دشمنی و دشمن دوست
جز مرا این عقاب می نرسد
دل و عمرم خراب گشت و ز تو
عوض یک خراب می نرسد
برسد گوئی از پس وعده
آن خود از هیچ باب می نرسد
برسد میوه ای است در باغت
که به هیچ آفتاب می نرسد
از لب نوش تو به خاقانی
قسم جز زهر ناب می نرسد
