سر چه سنجد که هوش می بشود
تن چه ارزد که توش می بشود
دلم از خون چو خم به جوش آمد
جان چو کف ز او به جوش می بشود
منم آن بید سوخته که به من
دیده راوق فروش می بشود
چون گریزد دل از بلا که جهان
بر دلم تخته پوش می بشود
من ز گریه نیم خموش ولیک
مرغ جانم خموش می بشود
ساقی غم که جام جام دهد
عمر در نوش نوش می بشود
بختم آوخ که طفل گرینده است
که به هر لحظه روش می بشود
طفل بد را که گریهٔ تلخ است
به که در خواب نوش می بشود
خواب آشفته دیده بودم دوش
عالم امشب چو دوش می بشود
آه کز مردن امام شهاب
آه من سخت کوش می بشود
دلم از راه گوش بیرون شد
بیم آن بد که هوش می بشود
نه به دل بودم این سخن نه به گوش
که دل از راه گوش می بشود
ای دریغ ای دریغ چندان رفت
کآسمان پر خروش می بشود
تف آه از دلم سرشته به خون
سبحه سوز سروش می بشود
به وفاتش امام انجم را
ردی زر ز دوش می بشود
داغ بر دل زیاد خاقانی
گر ز دل یاد اوش می بشود
