اینان مگر ز رحمت محض آفریده اند
کآرام جان و انس دل و نور دیده اند
لطف آیتی ست در حق اینان و کبر و ناز
پیراهنی که بر قد ایشان بریده اند
آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر
شیرین لبان نه شیر که شکر مزیده اند
پندارم آهوان تتارند مشک ریز
لیکن به زیر سایهٔ طوبی چریده اند
رضوان مگر سراچهٔ فردوس برگشاد
کاین حوریان به ساحت دنیا خزیده اند
آب حیات در لب اینان به ظن من
کز لوله های چشمهٔ کوثر مکیده اند
دست گدا به سیب زنخدان این گروه
نادر رسد که میوهٔ اول رسیده اند
گل برچنند روز به روز از درخت گل
زین گلبنان هنوز مگر گل نچیده اند
عذر است هندوی بت سنگین پرست را
بیچارگان مگر بت سیمین ندیده اند
این لطف بین که با گل آدم سرشته اند
وین روح بین که در تن آدم دمیده اند
آن نقطه های خال چه شاهد نشانده اند
وین خط های سبز چه موزون کشیده اند
بر استوای قامتشان گویی ابروان
بالای سرو راست هلالی خمیده اند
با قامت بلند صنوبرخرامشان
سرو بلند و کاج به شوخی چمیده اند
سحر است چشم و زلف و بناگوششان دریغ
کاین مؤمنان به سحر چنین بگرویده اند
ز ایشان توان به خون جگر یافتن مراد
کز کودکی به خون جگر پروریده اند
دامن کشان حسن دلاویز را چه غم
کآشفتگان عشق گریبان دریده اند
در باغ حسن خوشتر از اینان درخت نیست
مرغان دل بدین هوس از بر پریده اند
با چابکان دلبر و شوخان دلفریب
بسیار درفتاده و اندک رهیده اند
هرگز جماعتی که شنیدند سر عشق
نشنیده ام که باز نصیحت شنیده اند
زنهار اگر به دانه خالی نظر کنی
ساکن که دام زلف بر آن گستریده اند
گر شاهدان نه دنیی و دین می برند و عقل
پس زاهدان برای چه خلوت گزیده اند
نادر گرفت دامن سودای وصلشان
دستی که عاقبت نه به دندان گزیده اند
بر خاک ره نشستن سعدی عجب مدار
مردان چه جای خاک که بر خون طپیده اند
