گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه ای
با همه کس آشنا با ما چرا بیگانه ای
ما چو اندر عشق تو یکرویه چون آیینه ایم
تو چرا در دوستی با ما دو سر چون شانه ای
شمع خود خوانی همی ما را و ما در پیش تو
پس ترا پروای جان از چیست گر پروانه ای
جز به عمری در ره ما راست نتوان رفت از آنک
همچو فرزین کجروی در راه نافرزانه ای
عاشقی از بند عقل و عافیت جستن بود
گر چنینی عاشقی ور نیستی دیوانه ای
زان ز وصل ما نداری یکدم آسایش که تو
روز و شب سودای خود رانی دمی مارا نه ای
یارت ای بت صدر دارد زان عزیزست و تو زان
در لگد کوب همه خلقی که در استانه ای
هر کجا صحراست گرم و روشنست از آفتاب
تو از آن در سایه ماندستی که اندر خانه ای
تو برای ما به گرد دام ما گردی ولیک
دام ما را دانه ای هست و تو مرد دانه ای
بر خودی عاشق نه بر ما ای سنایی بهر آنک
روز و شب مرد فسون و شعبده و افسانه ای
