در سخن زآن لب همی بارد شکر
در عرق زآن رو همی ریزد گلاب
از هوایی کآید از خاک درت
آنچنان جوشد دلم کز آتش آب
بی خطا گر خون من ریزی رواست
ای خطای تو بنزد ما صواب