در خواب دوش دیدم آن سرو راستین را
بر رخ حجاب کرده از شوخی آستین را
حیران صفت ستاده سر پرخمار باده
برگرد مه نهاده یک طبله مشک چین را
پوشیده در دو سنبل یک دسته سرخ گل را
بنفته در دو مرجان یک کوزه انگبین را
برگرد ماه کشته یک خوشه ضیمران را
بر شاخ سرو هشته یک دسته یاسمین را
گفتم بتا نگارا سروا مها بهارا
کافیست چین زلفت بگشا ز چهره چین را
چند ایستاده حیران بنشین و رخ مپوشان
ها ازکه وام کردی این خوی شرمگین را
تو مرهم ملالی مخدوم اهل حالی
آزرده دید نتوان مخدوم نازنین را
سیمین سرین خود راگر بر زمین گذاری
بر دوش تا به محشر منت نهی زمین را
بر دوش خادمت نه گر خسته گشتی آری
تنهاکشید نتوان پنجاه من سرین را
تو آن نئی که بر ما هرشب به کنج خلوت
بر می زدی پی رقص آن ساعد سمین را
چون گرد مهرهٔ سیم در دست حقه بازان
هرلحظه چرخ دادی آن جفتهٔ رزین را
از عکس ساق و ساعدکان بلورکردی
کریاس آستان را کرباس آستین را
آب دهان یاران جاری شدی چو باران
هرگه که می نمودی آن ساق دلنشین را
گفتا ز اهل هوشی دانم که پرده پوشی
عذری شنوکه تا لب بگشایی آفرین را
رندان شهر دانی همواره درکمینند
باید ز چشم رندان بستن ره کمین را
ویژه که از بزرگان مشتی قلندرانند
کز خلد می ربایند غلمان و حور عین را
هرجاکه ساده روییست افسون کنندوحیلت
تا بر نهد به سجده چون زاهدان جبین را
من شوخ پارسی گو دانی که پارسایم
آماج تیر شهوت نتوان نمود دین را
در حقه دان نقره دارم نگین لعلی
زانگشت دیو مردم می پوشم آن نگین را
گه گه به کنج خلوت گر با تو حالتی رفت
از خاینان دولت فرقی بود امین را
آخر تو ز اهل راهی مداح پادشاهی
خرسند داشت باید مداح اینچنین را
آن نایب محمد آن مهدی مؤید
کز صارم مهند بگشود روم و چین را
شاهان هفت کشور بدرو د تخت گویند
هر گه که اوگذارد بر پشت رخش زین را
با جاه او مبر نام فرزند زادشم را
با عدل او مگو وصف دلبند آتبین را
کلکش ز جود فطری چون حرف سین نگارد
چون شین سه نقطه بخشد از فضل حرف سین را
وز بخل دشمن او ه رگه که شین نویسد
دندانها رباید از مده حرف شین را
چون گوهر وجودش از ماء و طین سرشتند
بر نه سپهر فخر است تا حشر ماء و طین را
گر نام عزم او را بر باره یی نگارند
ناردگشوگردون آن بارهٔ حصین را
شاها ز خدمت تو هرگه که دور مانم
حنانه وار هردم از دل کشم حنین را
گویی ز مادر امروز زادستمی ازیراک
جز پوست جامه یی نیست این هیکل متین را
در دولت تو باید من بنده راکه هرشب
از می نشاط بخشم این خاطر حزین را
گه گویمی به مطرب بنواز ارغنون را
گه گویمی به ساقی پر ساز ساتکین را
بر فرق او فشانم که زر شش سری را
در مشت این گذارم گه گوهر ثمین را
تا آن به می طرازد آن جام زرفشان را
تا این نکو نوازد آن چنگ رامتین را
تشریف هرچه دادی انعام هرچه کردی
خازن نداد آن را حاکم نکرد این را
تکرار شایگانی گر رفت در قوافی
عذری بود خجسته از فکرت متین را
چون مدح شاه گویم حیران شوم به حدی
کز لفظ دوری افتد این رای دوربین را
درکشت زار دانش خرم مراست یک سر
مزد ارچه قسمت آمد دزدان خوشه چین را
قاآنیا دعاگو وین مدعا بپرداز
زحمت مده ازین بیش سلطان راستین را
یزدان سنین ماضی باز آورد دوباره
تا بر بقای خسرو بفزاید آن سنین را
