مژده که بگرفت جای از بر تخت کیان
شاه جهان پهلوی میر جهان پهلوان
نابغهٔ راستین ، قائد ایران زمین
پادشه بی قرین ، خسرو صاحبقران
شیردل و پیل تن ، یکه سوار وطن
فارس لشکرشکن، قائد کشورستان
مهر ز برجیس خواست کاصل سعادت کجاست
روی به شه کرد راست گفت که آنست آن
تا تو نشستی به تخت تا تو رسیدی به گاه
گشت سمرها درست گشت خبرها عیان
فر تو تجدید کرد، عهد تو تکرار داد
عزم تو کرد استوار، بخت تو کرد امتحان
خسروی کیقباد، سلطنت داربوش
واقعهٔ اردشیر، نهضت نوشیروان
باش که از فر بخت ، باز مکرر کند
عهد همایون تو، شوکت عهدکیان
سرحد ایران کند، فسحت دیرینه کسب
با سخن پارسی امر تو گردد روان
از در اشروسنه تا لب اروند رود
وز لب درباب روم ، تا در هندوستان
پرتو انصاف و عدل ، کرده منور زمین
غرش سعی و عمل ، خاسته تا آسمان
بر سخنان بهار، پادشها گوش دار
وین گهر شاهوار، گیر ز من رایگان
کوش به سرّ و علن ، در بد و خوب وطن
تا نشود راهزن ، بدرقهٔ کاروان
شاه بود ناگزیر، در همه حال ، از وزبر
تجربه باید زپیر، هست چو دولت جوان
پاک وزیری صمیم، قاعده دان و کریم
در همه جا مستقیم ، بر همه کس مهربان
نزد خلایق عزیز، نزد خداوند نیز
خوش صفت و باتمیز، باخرد وکاردان
چشم طمع دوخته ، شهوت خود سوخته
تجربه آموخته ، از فترات جهان
بی طمعی پیشه اش ، مهر شد اندیشه اش
تا نزند تیشه اش ، ربشهٔ امن و امان
مجلس شورا سترگ، روح وکیلان بزرگ
بهر بداندیش گرگ، بهر خلایق شبان
لیک همه حق پرست ، جمله به شه داده دست
در ره اصلاح مست بهر وطن کنده جان
نه همه شورش طلب ، نه همگی بسته لب
نه همه والانسب ، نه همه بی خانمان
خصم تعلل کند، بلکه تجاهل کند
چون که تعادل کند، پادشه و پارلمان
شد چو یکی زبن دو سست نیست تعادل درست
کار ترازو نخست ، شد به دوکفه روان
مسئلهٔ انتخاب ، اصل بود در حساب
تاکه شوی کامیاب ، سعی بفرما در آن
ملت و دلشادیش ، هست در آزادیش
ره چو نشان دادیش سخت مگردان عنان
عامه چو شد دین تباه ، سهل شماردگناه
منکر دین را مخواه ، دشمن دین را بران
دولت و دین هم نواست ، ملت بی دین خطاست
زانکه در اصل بقاست ، دولت و دین توأمان
