به نام برازندهٔ نام ها
کز آغازها داند انجام ها
خداوند عرش و خداوند فرش
گرایندهٔ هر دو گیتی به عرش
فروزندهٔ عقل و جان و سخن
برازندهٔ این جهان کهن
ز دور اندربن پهنهٔ بیکران
چو بینی بر این تافته اختران
تو گویی که آنان به یکجا درند
همه زآسمان بر زمین بنگرند
همی دان که هر اختری بی گمان
زمین است و آن دیگران آسمان
ز هر اختری به آسمان بنگری
همین پهنهٔ بیکران بنگری
درین حقه هر اختری مهره ایست
ز بازی به هر مهره ای بهره ایست
درون یکی حقهٔ لاجورد
شتابان بسی مهرهٔ گِرد گرد
ز چاکی پنجهٔ مهره باز
یکی در نشیب و یکی در فراز
در این پهنه آشوب ما و تو چیست
که ما و تویی اندرین پهنه نیست
بسیط زمین با همه آب و تاب
بود جزئی از پیکر آفتاب
همو هست از ذره ای پست تر
بر پیکر آفتابی دگر
همان آفتاب دگر بی گمان
بود جزئی از پیکر آسمان
بود آسمان پرتوی بی قرار
ز اندیشهٔ ذات پروردگار
به گیتی درون ما و تو چیستیم
اگر هستی اینست ما نیستیم
زمانه کز اومان سراسر گله است
وز اخترش در هر دلی ولوله است
فروزندهٔ مهر و ماه است و بس
کمین بندهٔ پادشاهست و بس
من و تو چو کرمیم و همچون گیاه
به بستانسرای یکی پادشاه
اگر این گیا مرد و آن کرم زیست
به بستانسرای ملک جرم نیست
بکوش ای گیا تا درختی شوی
به باغ امل نیک بختی شوی
که بر تو بسوزد دل باغبان
به چشم اندر آییش روز و شبان
نگر تا چه گفته است استاد طوس
بدانجاکه از مرگش آید فسوس
« یکی مرغ بر کوه بنشست و خاست »
« نه افزود برکوه و نز وی بکاست »
« من آن مرغم و این جهان کوه من »
« چو مردم جهان را چه اندوه من »
سخن کرده کوته وگرنه جهان
نه کوهست و مردم نه مرغی بر آن
به کوهی که خورشیدازآن د ره ایست
بسیط زمین کمتر از ذره ایست
من و تو برین ذره باری که ایم
درین کبریا و منی بر چه ایم
بزرگی چنانست و خردی چنین
بزرگست ذات جهان آفرین
برو سعی کن تا چو گل در بهار
بخندی به رخسارهٔ روزگار
مشو بی بها ژاژ و بی برگ خس
که در بوستان ها نیایی به کس
میاموز آیین ناپاک خار
که جز سوختن را نیایی به کار
بدین خردی ای کودک پوی پوی
چه خیزی که ناگه درافتی به روی
بیندیش و آهنگ بیشی مکن
جوانی بباید تو پیشی مکن
ز بیشی و پیشی دلت خون شود
دو چشمانت مانند جیحون شود
طلایه کند پیشرو را سراغ
خورد میوهٔ پیشرس را کلاغ
