در جوانی چنان که می دانی
بزم ها داشتم به پنهانی
پیشم آمد شبی بلایه زنی
نه زنی ، آفتاب انجمنی
چه زنی بوستان زیبایی
چه زنی سرو ناز رعنایی
سرو قدی و نار پستانی
سیم ساقی سفید دندانی
چشم چون دیدهٔ غزال سیاه
کفلی گرد چون چهاردهٔ ماه
زلف هایش نه مشکی ونه بخور
گردنش استوانه ای ز بلور
سینه ای پهن و صاف و برجسته
کمری تنگ بر میان بسته
بازوانی دراز و صاف و لطیف
نوک انگشت ها خدنگ و ظریف
زلف هایش به طرز نو چیده
روی هم حلقه حلقه خوابیده
طرّه بگذشته از بناگوشش
لیک ننهاده پای بر دوشش
سرخ کرده لبان ز خون بشر
لب بالا ز زیر نازک تر
روی بیضیش به ز ماه تمام
رنگ او چون شکوفهٔ بادام
صف دندانش از میان دو لب
می درخشید چون ستاره به شب
زن مگو جسته حوریئی ز جنان
زن مگو جان و جان مگو جانان
به ظریفی ز هوش چابک تر
به لطیفی ز فکر نازک تر
از لطافت به بر نمی آمد
وز صفا در نظر نمی آمد
بود سروی جوان و شوخ و لطیف
گر بود سرو را دو ساق ظریف
ساق هایش کشیده و مقبول
روح شهوت در آن نموده حلول
داشت جورابی از پرند به پای
نیمرنگ و لطیف و ساق نمای
چادری بر سر از حریر سیاه
چون ثوابی نهان به زیر گناه
نه سیه نه کبود، رنگ حریر
چون کنار افق سحرگه تیر
داشت پیراهنی حریر به بر
که چو بر پا ستادی آن دلبر
دیده می شد ز زیر پیراهن
کتف و پستان و ران و باقی تن
کلماتش ز قند شیرین تر
دو لب از برگ لاله رنگین تر
هم نمک بود و هم طبرزد بود
شور و شیرین که دل نمی زد بود
لوده و رند و دلکش و دلبند
مَشتی و شوخ وشوخ چشم و لوند
داشت زنجیرکی ز زرٌ عیار
به مُچ دست راست شاهدوار
یعنی این دست بوسه گاه کسی است
که به دستش ازین متاع بسی است
کیفی آویخته زدست دگر
بر لب کیف او زهی از زر
یعنی آن راکه کیف خواهد و حال
کیف باید ز نقد مالامال
محترم بود ومحترم نامش
داشتم احترام و اکرامش
چادر از برگرفت و پیچه ز سر
من چو چادرگرفتمش در بر
به مکیدن نداشت لعلش تاب
به دهن نارسیده می شد آب
بنشستیم و باده نوشیدیم
گرم گفتیم وگرم جوشیدیم
تار بگرفت و برکشید آواز
این غزل را بخواند در شهناز
