ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی شود
گرگ سیه درون، سگ چوپان نمی شود
ویرانهٔ تن از چه ره آباد میکنی
معمورهٔ دلست که ویران نمی شود
درزی شو و بدوز ز پرهیز پوششی
کاین جامه جامه ایست که خلقان نمی شود
دانش چو گوهریست که عمرش بود بها
باید گران خرید که ارزان نمی شود
روشندل آنکه بیم پراکندگیش نیست
وز گردش زمانه پریشان نمی شود
دریاست دهر، کشتی خویش استوار دار
دریا تهی ز فتنهٔ طوفان نمی شود
دشواری حوادث هستی چو بنگری
جز در نقاب نیستی آسان نمی شود
آن مکتبی که اهرمن بد منش گشود
از بهر طفل روح دبستان نمی شود
همت کن و به کاری ازین نیکتر گرای
دکان آز بهر تو دکان نمی شود
تا زاتش عناد تو گرمست دیگ جهل
هرگز خرد بخوان تو مهمان نمی شود
گر شمع صد هزار بود، شمع تن دلست
تن گر هزار جلوه کند جان نمی شود
تا دیده ات ز پرتو اخلاص روشن است
انوار حق ز چشم تو پنهان نمی شود
دزد طمع چو خاتم تدبیر ما ربود
خندید و گفت: دیو سلیمان نمی شود
افسانه ای که دست هوی مینویسدش
دیباچهٔ رسالهٔ ایمان نمی شود
سرسبز آن درخت که از تیشه ایمن است
فرخنده آن امید که حرمان نمی شود
هر رهنورد را نبود پای راه شوق
هر دست دست موسی عمران نمی شود
کشت دروغ، بار حقیقت نمیدهد
این خشک رود، چشمهٔ حیوان نمی شود
جز در نخیل خوشهٔ خرما کسی نیافت
جز بر خلیل، شعله گلستان نمی شود
کار آگهی که نور معانیش رهبرست
بازرگان رستهٔ عنوان نمی شود
آز و هوی که راه بهر خانه کرد سوخت
از بهر خانهٔ تو نگهبان نمی شود
اندرز کرد مورچه فرزند خویشرا
گفت این بدان که مور تن آسان نمی شود
آنکس که همنشین خرد شد، ز هر نسیم
چون پر کاه بی سر و سامان نمی شود
دین از تو کار خواهد و کار از تو راستی
این درد با مباحثه درمان نمی شود
آن کو شناخت کعبهٔ تحقیق را که چیست
در راه خلق خار مغیلان نمی شود
ظلمی که عجب کرد و زیانی که تن رساند
جز با صفای روح تو جبران نمی شود
ما آدمی نیم، از ایراک آدمی
دردی کش پیالهٔ شیطان نمی شود
پروین، خیال عشرت و آرام و خورد و خواب
از بهر عمر گمشده تاوان نمی شود
