بود خاطر پریشان هر که او را

رسید از زلف عنبر بوی بوئی

دلی کوشد اسیر زلف یاری

دو عالم را نمی گیرد بموئی

ندارد او سر دنیا و عقبی

که دارد پای آمد شد بکوئی

هر آن دلرا که با یاریست خوئی

ز گلذار حقیقت هست بوئی

چه شکایتست ای فیض که شنیده است هرگز

که کسی بیار گوید تو بکار ما نیائی

نشود خرابهٔ دل ز عمارت تو آباد

تو از این سرا برون رو تو بکار ما نیائی

دلم از غم میانت شب و روز میگدازد

نشویم تا چو موئی بکنار ما نیائی

ز خرابهٔ وفایم تو ز شهر بیوفائی

ز تو چون وفا نیاید بدیار ما نیائی

بغمی نیوده پا بست نشده زمامت از دست

تو که بار غم نداری بقطار ما نیائی

تنم از غبار گردد بره گذارت افتد

تو بگردی از ره خود بغبار ما نیائی