لَعَلَّ عَتبَکَ مَحمُودٌ عَوَاقِبُهُ
وَ رَبُّما صَحَّتِ الاَأجسامُ بِالعِلَلِ
فَقُل فِی النَّصلِ وَافَقَهُ نِصَابٌ
وَ قُل فِی الجَوِّ اَشرَقَ مِنهُ بَدرُهُ
فَیَا حُسنَ الزَّمَانِ فَقَد تَجَلَّی
بِهَذَا الیُمنِ وَ الاِقبالِ صَدرُهُ
روان تو داننده روشن کناد
خرد پیشِ جان تو جوشن کناد
بدو نیک بر ما همی بگذرد
نباشد دژم هرک دارد خرد
چو پیوسته گردد سراسر سخن
سخن نو کند داستانِ کهن
ز هرچ آن بکف کردی از روزگار
سخن ماند و بس در جهان یادگار
بدانگه شود تاجِ خسرو بلند
که دانا بود نزدِ او ارجمند
چو دارد ز هر دانشی آگهی
بماند جهاندار با فرّهی
بُغَاثُ الطَّیرِ اَکثَرُهَا فِرَاخَا
وَ اُمَّ الصَّقرِ مِقلاتٌ نَزُورُ