به دلت کز دلت به در نکنم

سختتر زین مخواه سوگندی

به روزی توان باده زین طاس خورد

که اسکندرش جست، الیاس خورد

برکشد دست شاه دین پرور

ناخن پای دشمن از رگ سر

بسکه از ذوق فنا در بزم جولان کرد شمع

ترک تمهید تعلقهای امکان کرد شمع

به شناسایی خودم بنواخت

ساخت روشن دلم به نور شاخت

بدیده بدیدم همان روزگار

که آمد مرا کشتن و مرگ خوار

بسی پی فشردم به جویندگی

که شویم لب از چشمه زندگی

به هنگام لشکر بر آراستن

ز لشگر نباید مدد خواستن

بی تمیز است حیا حسن چو سرشار افتد

رنگ خود را پر پروانه گمان دارد شمع

برگِرد ار بخواهد او آسان

آسمان را طبق طبق به سنان