هر ساعتم زمانه به چوبی دگر زند

این فعل بخت نحس همانا کند همی

هم کرامتشان هم ایشان در حرم

نامشان را نشنوند ابدال هم

هوا سرخ و زرد و کبود و بنفش

ز تابیدن کاویانی درفش

هیچ ار ز خدات بهره ای هست

از بهر خدا بدار ازو دست

همه آنی همه حسنی همه لطفی همه ناز

به چنان حسن و لطافت رسدت گر نازی

هر هوس و آرزو، که بود دلم را

در رخ آن دلنواز یافته بودم

هر کجا دفتر گشاید دیده پر شور من

از نظرها افکند چون فرد باطل بحر را

هرکه را پادشه ز چشم افکند

گو به کس چشم دوستی مفکن

هست نایاب باده اندر شهر

ورنه از دولت تو دارم سیم

همه کشورم کان سیمست و زر

کُهشن معدن لاژورد و گهر