بکاشتند و بخوردیم و کاشتیم و خورند

چو بنگری همه برزیگرانِ یکدگریم

فَبَلَغتُ غَایَاتِ الأَمَانِی دُونَکُم

وَ اَرَحتُ مِن حَطٍّ وَ مِن تَرحَالِ

أَالآنَ صَارَلِیَ الزَّمَانُ مُسَاعِدَا

وَ وَصَلتُ فِیکَ حَبَائِلَ الآمَالِ

روزگارت همه خوش باد که در خدمتِ تو

روزگار و سر و کارم همه خوش می گذرد

حَیثُمَا سِرتُ لَا اُخَلِّفُ رَحلاً

مَن رَآنِی فَقَد رَآنِی وَ رَحلِی

هُم یَفَظُونَ الجَارَ حَتَّی کَاَنَّمَا

لِجَارِهِم فَوقَ السِّمَاکَینِ مَنزِلُ

بَنُو مَطَرٍ یَومَ اللِّقَاءِ کَأَنَّهُم

اُسُودٌ لَهَا فِی غِیلِ خَفَّانَ اَشبَلُ

عقل ندارد شگفت گر شود از عدلِ تو

دانهٔ انجیر رز ، دامِ گلویِ غراب

ای که ز انصافِ تو صورتِ منقارِ کبک

صورتِ مقراض شد بر پر و بال عقاب

هرچ پوی، خوبت آید همچو بر طاوس پر

هرچ گوئی نغزت آید چون نوا از عندلیب