برخیز و بن باغ بهشتی نظری کن

تا پیش نهم هر چه دلت خواهد و خواهی

چند از غمت ای بت بهشتی رو

در تاب بود دلم جحیم آسا

بی بهشتی کآسمان فرش ویست اندر زمین

آدم سرگشته ام حالم برضوان عرضه دار

شاید که شکارم شود آن مرغ بهشتی

گاهی شکن دام و گهی دانه ام امشب

عالم بی خبری طرفه بهشتی بوده ست

حیف و صد حیف که ما دیر خبردار شدیم

چون خرامی تو خلایق همه گویند بهم

آن بهشتی که خدا وعده نمودست اینست

دوزخ شود از آتش سعیش چو بهشتی

گلبن شود از قوت عونش چو چناری

رو که از اهل بهشتی گر زانک

اعتقاد تو درستست چو نان

آنجا که مهر تست به مستوجب عذاب

دوزخ کند بهشتی و ز قوم کوثری

هرگوشه چو مینا، صنم حور سرشتی

در زیر فلک نیست چو میخانه بهشتی