از داغ ملامت جگر ما نهراسد

از چشم سهیل است چه اندیشه یمن را؟

سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد

سست عهدان ارادت ز ملامت برمند

من به طوفانِ ملامت متغیّر نشوم

که به هر باد به هم بر نشود دریایی

سازند به محشر هدف تیر ملامت

آن دست که کوتاه ز دامان تو یابند

کشیده تیغ زبان بر ملامت مردم

نهاده پنبه به گوش از نصیحت بابا

جانش از تیر ملامت ریش گشت

در دل اندوهی که بودش بیش گشت

خاقانی از هوایت در حلقهٔ ملامت

زنجیرها گسسته وز یکدگر بریده

از خرد غافل شود بر بد تند

بعد آن عقلش ملامت می کند

سخن حجت بر وجه ملامت مشنو

تا نمانی به قیامت خزی و خوار و ملیم

لنگر درین محیط کند کار بادبان

دیوانگی ز سنگ ملامت فزون شود