ای صورتت ز گوهر معنی خزینه ای
ما را ز داغ عشق تو در دل دفینه ای
دانی که آه سوختگان را اثر بود
مگذار ناله ای که برآید ز سینه ای
زیور همان دو رشته مرجان کفایت است
وز موی در کنار و برت عنبرینه ای
سر در نیاورم به سلاطین روزگار
گر من ز بندگان تو باشم کمینه ای
چشمی که جز به روی تو بر می کنم خطاست
وآن دم که بی تو می گذرانم غبینه ای
تدبیر نیست جز سپر انداختن که خصم
سنگی به دست دارد و ما آبگینه ای
وآن را روا بود که زند لاف مهر دوست
کز دل به در کند همه مهری و کینه ای
سعدی به پاکبازی و رندی مثل نشد
تنها در این مدینه که در هر مدینه ای
شعرش چو آب در همه عالم چنان شده
کز پارس می رود به خراسان سفینه ای
