قدح، می بر کف است و شمع ، گل در آستین دارد
در این محفل عرق می پرورد هر کس جبین دارد
به ذوق سربلندی ها تلاش خاکساری کن
نهال این چمن گر ریشه دارد در زمین دارد
به جمعیت فریب این چمن خوردم ندانستم
که در هر غنچه توفان پریشانی کمین دارد
نفس تا در جگر باقی ست از آفت نی ام ایمن
که چون نی استخوانم چشم بد در آستین دارد
ندیدم فارغ از وحشت اگر خواری وگر عزت
ز در تا بام این ویرانه یکسر حکم زین دارد
گره در طبع نی هرچند افزون ناله رعناتر
کمند ما رسایی در خور سامان چین دارد
لب او را همین خط نیست منشور مسیحایی
چنین صد معجز آن سحرآفرین در آستین دارد
ندیدم از خجالت خویش را تا چشم واکردم
درین دریا حبابم طرفه وضعی شرمگین دارد
سزاوار خطایی هم نی ام از ننگ بیقدری
به حالم نسبت نفرین ، غرور آفرین دارد
رهایی نیست ما را از فلک بی خاک گردیدن
به هرجا دانه ای هست آسیا زیر نگین دارد
به دوش سجده از خود می روم تا آستان او
به رنگ سایه جهد عاجزان پا از جبین دارد
سرشکم ، دود آهم ، شعله ام ، داغ دلم بیدل
چو شمع از حاصل هستی سراپایم همین دارد
