دل به خرسندی اگر ترک هوس می گیرد
کام عشرت ز نشاط همه کس می گیرد
نیست اقبال چو اسباب ندامت دربار
عبرت از بال هما بال مگس می گیرد
زندگی شبههٔ هستی ست که مانند حباب
هر که هست آینه ای پیش نفس می گیرد
بگذر از فکر اقامت که به هر چشم زدن
کاروان صورت آواز جرس می گیرد
از ودیعت سپریهای فلک یاس مسنج
به تو این سفله چه داده ست که پس می گیرد
التقات ضعفا پایه ی اقبال رساست
شعله است آتش اگر دامن خس می گیرد
سرمه رنگ است غبار گذر خاموشان
ای نفس ناله نگردی که عسس می گیرد
قطع امیدکن از عمر که موی پیری
شاهبازی ست که چون صبح نفس می گیرد
ناله باب است در آن شهر که ما قافله ایم
سودها مفت رفیقی که جرس می گیرد
طالب بیخبری باش که در دشت طلب
رفتن ازخویش سراغ همه کس می گیرد
بیدل این دامگه از صید تماشا خالی ست
مفت چشمی که نگاهی به قفس می گیرد
