خودسر هوازده را شرم رهنمون نشود
تا به داغ پا ننهد شعله سرنگون نشود
از عدم نجسته برون هرزه می تپیم به خون
مغز هوش در سر کس، مایهٔ جنون نشود
در مزاج اهل جهان صد تناسخ است نهان
طفل شیر اگر نخورد خون دوباره خون نشود
موج از شکست سری یافت اعتبار گهر
تا غرور کم نکنی آبروفزون نشود
صرفهٔ بقا نبردکس به دستگاه هوس
خانه های سوخته را خار و خس ستون نشود
عشق بی نیاز ز نومیدی کسیش چه غم
یک دوتیشه جان کنیت درد بستون نشود
فرصت گذشته چسان تاختن دهد به عنان
اینقدر بفهم و بدان آن زمان کنون نشود
قدردانی همه کس تنن اداگواه تو بس
کز لب تو نام حیا بی عرق برون نشود
نفس خیره سر به خطا مایل است در همه جا
ایمنی ز لغزش اگر مرکبت حرون نشود
بیدل از درشتی خو مشکل است رستن تو
تابه آتشش نبری سنگ آبگون نشود
