گر چنین بالد ز طوف دامنت اجزای ما
بر سر ما سایه خواهدکرد سرتا پای ما
بی نفس در ظلمت آباد عدم خوابیده ایم
شانه زن گیسو، سحر انشاکن از شبهای ما
جهد ما مصروف یک سیرگریبان است وبس
غیر این گرداب موجی نیست در دریای ما
برتن ما هیچ نتوان دوخت جزآزادگی
گرهمه سوزن دمد چون سروازاعضای ما
ماجرای بوی گل نشنیده می باید شنید
ای هوس تن زن ، زبان غنچه است انشای ما
رنگی ازگلزار بیرنگی برون جوشیده ایم
از خرابات پری می می کشد مینای ما
یار در آغوش و سیرکعبه و دیر آرزوست
ناکجا رفته ست از خود شوق بی پروای ما
سعی همت را ز بی مغزان چه مقدار آفت است
هرکه راگردید سر، برلغزشی زد پای ما
دل مصفاکن ، سراز وستعگه مشرب برآر
آینه صیقل زدن سیری ست درصحرای ما
ششجهت هنگامهٔ امکان ز نفی ماپر است
رفتن از خود ناکجا خالی نماید جای ما
یک نفس بیدل سری باید نیاز جیب کرد
غیر مجنون نیست کس در خیمهٔ لیلای ما
