خدا چو شمع دهد جرأت آب دیدهٔ ما را
که افکند ته پاگردن کشیدهٔ ما را
شهید تیغ تغافل بر آستان که نالد
تظلمی ست چو اشک از نظر چکیدهٔ ما را
چه دشت و درکه نکردیم قطع درپی فرصت
کسی نداد سراغ آهوی رمیدهٔ ما را
نداشتیم به وهم آنقدر دماغ تپیدن
به باد داد نفس خاک آرمیدهٔ ما را
به انفعال رسیدیم از فسون تعلق
به رخ فکند حیا دامن نچیدهٔ ما را
مگر به محکمهٔ دل یقین شود حق وباطل
گواه کیست حدیث ز خود شنیدهٔ ما را
نبرد همت کس از تلاش گوی تسلی
بیفکنید درتن ره شر بریدهٔ ما را
زربشه تا به ثمر صدهزارمرحله طی شد
که کرد این همه قاصد به خود رسیدهٔ ما را
مژه زهم نگشودیم تا چکد نم اشکی
گداخت شرم رقم کلک شق ندیدهٔ ما را
مباد تا به ابد نالد و خموش نگردد
به یاد شمع مده صبح نادمیدهٔ ما را
مقیم گوشهٔ نقش قدم شویم وگرنه
درکه حلقه کند پیکر خمیدهٔ ما را
نهفته است قضا سرنوشت معنی بیدل
رقم کجاست مگر خط کشی جریدهٔ ما را
