امروزکه امید به کوی تو مقیم است
گر بال گشایم دل پرواز دو نیم است
نتوان ز سرم برد هوای دم تیغت
این غنچه گره بستهٔ امید نسیم است
شد حاجت ما پرده برانداز غنایت
سایل همه جا آینهٔ رازکریم است
فیض نظرکیست که درگلشن امکان
هر برگ گل امروزکف دست کلیم است
جزکاهش جان نیست ز همصحبت سرکش
گریان بود آن موم که با شعله ندیم است
بر صاف ضمیران بود آشوب حوادث
صد موج کشاکش به سر در یتیم است
پیوسته پر آواز بودکاسهٔ خالی
پرگویی ابله اثر طبع سقیم است
آسوده دلی الفت یأس است وگرنه
امید هم اینجا چه کم اززحمت بیم است
حیران طلب مایهٔ تمییز ندارد
در چشم گدا ششجهت آثارکریم است
بی رنگی گلشن نشود همسفرگل
آیینه ز خود می رود و جلوه مقیم است
بیدل ز جگرسوختگی چاره ندارم
با داغ مرا لاله صفت عهد قدیم است
