حسنی است بررخش رقم مشک ناب را
نظاره کن غبار خط آفتاب را
هر جلوه باز شیفتهٔ رنگ دیگر است
آن حسن برق نیست که سوزد نقاب را
مست خیال میکدهٔ نرگس توایم
شور جنون کند قدح ما شراب را
بوی بهار شوق تو را رنگ معجزی ست
کارد به رقص و زمزمه مرغ کباب را
خاکستر است شعله ام امروز و خوشدلم
یعنی رسانده ام به صبوری شتاب را
ما را زتیغ مرگ مترسان که از ازل
بر موج بسته اندکلاه حباب را
اسباب زندگی همه دام تحیر است
غیر از فریب هیچ نباشد سراب را
کو شور مستیی که درین عبرت انجمن
گرد شکست شیشه کنم ماهتاب را
سیماب را ز آینه پای گریز نیست
دارد تحیرم به قفس اضطراب را
توفان طراز چشم من از پهلوی دل است
سامان آبروست ز دریا سحاب را
دانا و میل صحبت نادان چه ممکن است
موج گهر به خاک نیامیزد آب را
تا چند رشتهٔ نفس از وهم تافتن
دیگر به پای خویش مپیچ این طناب را
بیدل شکسته رنگی خاصان مقرراست
باشد شکستگی ورق انتخاب را
