به گلزاری که حسنت بی نقابست
خزان در برگریز آفتابست
زشرم یک عرق گل کردن حسن
چو شبنم صد هزار آیینه آبست
جنون ساغرپرست نرگس کیست
گریبان چاکی ام موج شرابست
ز دود سینه ام دریاب کامشب
نفس بال و پر مرغ کبابست
که دارد جوهر عرض اقامت
فلک تا ماه نوپا در رکابست
توهم مردهٔ نام است ورنه
چویاقوت آتش وآبم سرابست
درین دنیا چه دیبا و چه مخمل
همین وضع ملایم فرش خوابست
به چشم خلق بی ( لاحول ) مگذر
نظرها یک قلم مد شهابست
طرب خواهی دل از مطلب بپرداز
کتان چون شسته گردد ماهتابست
برو ای سایه در خورشیدگم شو
سیاهی کردنت داغ حجابست
نظر واکرده ای محو ادب باش
سؤال جلوه حیرانی جوابست
به هر سو بگذری سیر نفس کن
همین سطر از پریشانی کتابست
نگه باید به چشم بسته خواباند
گر این خط نقطه گردد انتخابست
خیال اندیش دیداریم بیدل
شب ما دلنشین آفتابست
