درخور غفلت نگاهی رونق ما و منست
خانه تاریک است اگر شمع تأمل روشنست
چیست نقد شعله غیرز سعی خاکستر شدن
سال و ماه زندگانی مدت جان کندنست
دل به سعی گریهٔ سرشار روشن کرده ایم
این چراغ بیکسی را اشک حسرت روغنست
خامکار الفت داغ محبت نیستم
همچوآتش سوختن از پیکر من روشنست
ساغر عشرتگه می گیرد، که در بزم بهار
همچو مینا شاخ گل امروز خون درگردنست
ننگ تصویریم از ما، جرأت جولان مخواه
اینقدرها بس که پای ما برون دامنست
هیچکس بر معنی مکتوب شوق آگاه نیست
ورنه جای نامه پیش یارما را خواندنست
نور بینش جمله صرف عیب پوشی کرده ایم
شوخی نظارهٔ ما تار چشم سوزنست
طبع روشنیم دهد از دست ، ربط خامشی
ازپی حبس نفس آیینه حصن آهنست
بشکنم دل تا شوم با رمزتحقیق آشنا
شخص هم عکس است تا آیینه دردست منست
ضبط بیباکی ست درکیش جنون ترک ادب
بی گریبان دست من پای برون از دامنست
جزتأمل نیست بیدل مانع شوق طلب
رشتهٔ این ره اگر داردگره ، استادنست
