گرفته تا ره بغداد ماه نوسفرم
هزار دجله به یک دم گذشته از نظرم
چه قطره ها که دمادم نریخت از مژه ام
چه شعله ها که پیاپی نخاست از جگرم
زمین به زلزله از سیل اشک خانه کنم
فلک به غلغله از برق آه شعله ورم
چه شد خلیل که واله شود ز آتش من
کجاست نوح که حیرت برد ز چشم ترم
شب فراق بود تا ز هستیم اثری
اثر نمی کند این ناله های بی اثرم
دلی ز سنگ به آن سرو سیمبر دادند
که حاصلی ندهد گریه های بی ثمرم
به شام تیرهٔ هجران چه کار خواهم کرد
که هیچ کار نیاید ز نالهٔ سحرم
مگر پیامی از آن ماه می رسد امشب
که آب دیده ز شادی رسید تا کمرم
من از نهایت بیداد دوست می ترسم
که داد دل رسد آخر به شاه دادگرم
فروغی آن مه تابان چنان طلوعم داد
که آفتاب صفت در زمانه مشتهرم