فلک دوش از عروس خور تهی چون گشت دامانش

چو عمان چهره شد پر در ز سیمین اشک غلطانش

شبه سان حقه ای کفتید و بپراکند درهایش

شب آسا زنگیی خندید و بدرخشید دندانش

من اندرکٌنج تنهایی ازین اندیشه سودایی

که این دولاب مینایی چرا غم زاست دورانش

که ناگه حلقه بر درکوفت شیرین شوخ دیرینم

که تن یک توده نسرینست و لب یک حُقه مرجانش

ز جا جستم دویدم درگشودم باز بستم در

گرفتم دست و آوردم نشاندم صدر ایوانش

یکی مینای می بنهادمش در پیش ریحانی

میی زان سان که رنگ لاله بود و بوی ریحانش

میی زانسان که چون لبریز بینی ساغری از وی

همه کان یمن پنداری وکوه بدخشانش

پس از نه جام می یا هشت یا ده بیش یاکمتر

چه داند حال مستی خاصه در بر هرکه جانانش

کُله پرتاب کرد از سر قبا بیرون نمود از بر

بناگه صبح صادق سر زد از چاک گریبانش

ز شور بادهٔ دَرغم فرو رفت آنچنان در غم

که خاطر شد ز غم در هم چو گیسوی پریشانش

همی هر لحظه مروارید می بارید بر دامان

چنان کز اشک غلطان رشک عمان گشت دامانش

چنان هر لحظه خشم آلود برگردون نظرکردی

که گفتی خنجر و زوبین همی بارد ز مژگانش

چنانش از نوک هر مژگان چکیدی زهر جان فرسا

که گفتی اژدها خفتست اندر چشم فتانش

گهی بر لب حکایت از مسیر تیر و بهرامش

گهی بر لب شکایت از مدار مهر و کیوانش

بگفتمش از چه مویی گفت ازین گردون گردنده

که گویی جز بخشت کینه ننهادند بنیانش

جفاگاهی بر احرارش ستم گاهی بر ابرارش

نه آگه کس ز هنجارش نه واقف کس ز سامانش

بمیزد موش بر زخم پلنگش تا چرا زینسان

بود با شیر مردان گربهٔ حیلت در انبانش

نگاری چون مرا دارد همی چون مهر و مه عریان

که چون من مهر و مه باد از لباس نور عریانش

همی هر دم ز خون دل مرا نزلی نهد بر خوان

که یارب غیر خون دل مبادا نزل بر خوانش

چو بشنفتم برآشفتم به مژگان بس گهر سفتم

سپس رفتم فرو رفتم غبار محنت از جانش

به پاسخ گفتمش ای ترک ترک شکوه گوایرا

فلک یک ذره بر ذرات عالم نیست سلطانش

فلک آسیمه تر از ماست در محروسهٔ هستی

ازان هر شام بینی با هزاران چشم حیرانش

جهان را قبض و بسط اندر کف انسان که ایزد را

ز موجودی نیابی جلوه گر زآنسان کز انسانش

به چنگ انسان کامل را فلک گویی بود گردان

چنان گویی که کف میدان بود انگشت چوگانش

کتاب الله اکبرکز ظهورکثرت و وحدت

گهی قرآن لقب فرموده یزدان گاه فرقانش

وجود مجمع البحرین انسانی بودکامل

که اطلاق وجوب آمد قرین قید امکانش

صحیفهٔ آفرینش راکه مصحف نام از یزدان

به جای بای بسم الله هم انسانست عنوانش

مبین در عنصر خاکش ببین درگوهر پاکش

که ممکن نست ادراکش که یارا نیست تبیانش

مگوکز خاک ویرانست و نتوان دل درو بستن

نه آخرگنج نبودگنج جز درکنج ویرانش

به خاک اندر بود مخزون کنوز حکمت بیچون

از آنست ابرش گردون به گرد خاک جولانش

یکی بیدا بود آدم که پیدا نیست اطرافش

یکی دریا بود انسان که ظاهر نیست پایانش

ملک کبود که با آدم شمارد وهم همسنگش

فلک چبود که با انسان سراید عقل همسانش

بگفت انسان کامل زین قباکایدون همی رانی

کرا دانی که درکف حل و عقد هر دوگیهانش

بگفتم صدر والاقدر روشن رای دریادل

که در یک شبرنی پنهان کنوز بحر عمانش

فلک فر میرزا آقاسی آن کز مبداء فطرت

نفخت فیه من روحی به شان آمد ز یزدانش

بود در شخص او پنهان همه گردون و اجرامش

بود در ذات او مضمر همه گیهان و ارکانش

فراخای جهان بر شخص او تنگست از آن بینی

گهی چون بحر جوشانش گهی چون شیر غضبانش

بلی قلزم بجوشد چون که باشد خرد مجرایش

بلی ضیغم بکوشد چون که گردد تنگ میدانش

چه اعجازست ازین برتر که در یک طیلسان بینی

جهان و هرچه در وی همچو جان در جسم پنهانش

قضا تا شخص او آمد به گیتی غم خورد آری

خورد غم میزبان چون نیست خوان در خورد مهمانش

وی از عالم غمین و عالم از وی شادمان آری

بود زندان به یوسف شاد و یوسف غم ز زندانش

فلک گویی نمی داند حدیث حفت الجنه

که چون دف می خورد گاهی قفا از چنگ دربانش

چو خون در رگ به عرق سلطنت ساریست تأییدش

چو جان در تن به جسم مملکت جاریست فرمانش

سلامت بین و استغنا که ارنی گو نشد هرگز

که عذر لن ترانی در رسد چون پور عمرانش

نگوید چون سلیمان رب هب لب از ادب لیکن

رسد بی منت خاتم ز حق ملک سلیمانش

خداوندا جهان با عنف و لطفت کیست بیماری

که بیم مرگ و امید بقا باشد ز بحرانش

بود قدر تو قسطاسی که آمدکفه افلاکش

بود حلم تو میزانی که چو سنگست ثهلانش

ز آه سرد بدخواه تو مانا عاریت دارد

هر آن سرما که گیتی هست در فصل زمستانش

به هر باغی که بارد ابر جود گوهر افشانت

همه شاخ زبرجد روید از برگ ضمیرانش

نگارند ار به لوح آبگینه نام حزمت را

نیارد کس شکستن با هزاران پُتک و سندانش

اگر ازگنج هستی یاوه گرددگوهر ذاتت

دو عالم وانچه در مُلک دو عالم نیست تاوانش

هرآنچ آن بر قضا مبهم کند ذات تو معلومش

هرآنچ آن بر قدر مشکل کند رای تو آسانش

خطاب و قهر تست آنکو صفت بیمست و امیدش

رضا و خشم تست آنچ آن لقب خلدست و نیرانش

خداوندا شنیدم مر مرا حسان لقب دادی

بلی حسان بود هرکاو تو بگزینی ز احسانش

کدامین فخر ازین برتر که گوید آصفی چون تو

محمد شه محمد هست و قاآنیست حسانش

الا تا نوش لطفت نیست غیر از عیش تاثیرش

الا تا زهر قهرت نیست غیر از مرگ درمانش

عدویت زندهٔ جاوید بادا چون خضر لیکن

مکان پیوسته اندرگاز شیر وکام ثعبانش

خلیلت را بود یک روز درگیتی بقا اما

چنان روزی که باشد روز خمسین الف یک آنش