آخر زغم عشقت ای طفل دبستانی
رفتم من از این عالم ، عالم به تو ارزانی
عشق من و تو ای ماه بیرون ز شگفتی نیست
من پیر جهان دیده ، تو طفل دبستانی
نشگفت گر از مجنون در عشق شوم افزون
کز معرفت افزون است شهری ز بیابانی
تو اول و تو ثانی در خوبی و رعنایی
ای ثانی بی اول وی اول بی ثانی
درآتش عشق ای دوست می سوزم و می بینی
وز درد فراق ای یار می نالم و می دانی
در عشق پشیمانی آیین محبت نیست
عاشق نبرد هرگز در عشق پشیمانی
در بند سر زلفت یک جمع پریشانند
زان جمله یکی نبود چون من به پریشانی
تو شاه نکوروبان ، من شاه سخن گوبان
تو خود به نکورویی ، من خود به سخندانی
ما را به فسون سازی جانا چه دهی بازی
تو کودک قفقازی ، من رند خراسانی
تو ناز کنی از این ، کَت دلبر خود خوانم
من فخر کنم از این کم بندهٔ خود خوانی
عشق تو به آسانی بیرون نرود از دل
بیرون نرود از دل عشق تو به آسانی
