سحر گه چون نسیم زلف آن دلدار می آید
درخت شوقم از برگش به برگ و بار می آید
ز توفان خفتگان کوچه را آگاه دار امشب
که سیل گریهٔ این دیدهٔ بیدار می آید
حروف نامه ام بی نقطه آن بهتر که از چشمم
بسست این قطره های خون که بر طومار می آید
نمی آید ز من کاری درین اندوه و سهلست این
گر آن دلدار شهر آشوب من در کار می آید
نگارینا، به خاک آستانت فخرها دارم
نمیدانم چرا از من چنینت عار می آید؟
اگر بیچاره ای نزد تو می آید، مکن عیبش
کمندش چون تو در خود میکشی ناچار می آید
مپرس از اوحدی حال نماز و صوم و قرایی
که مسکین این زمان از خانهٔ خمار می آید
