گر بدینصورت، که هستی، صرف خواهد شد جوانی

راستی بر باد خواهی داد نقد زندگانی

کی بری ره سوی معنی؟ چون تو از کوتاه چشمی

صورتی را هرکجا بینی درو حیران بمانی

راه دشوارست و منزل دور و دزدان در کمین گه

گوش کن: تا درنبازی مایهٔ بازارگانی

واعظت گولست و میدانم که: از ره دور گردی

رهبرت غولست و میدانم که: در وادی بمانی

کرده ای با خود حساب آنکه: چون مالم فزون شد

در مراد دل بمانم شاد و آخر هم نمانی

این رباطی در ره سیلست و ما در وی مسافر

برگذار سیلها منزل مساز، ای کاروانی

هرکه در دنیا به رنج آمد، ز بهر راحت تن

زندگانی می دهد بر باد بهر زندگانی

جاودان کس را نشان باقی نخواهد ماند هرگز

جهد آن کن تا: مگر نامت بماند جاودانی

لذت حلوای ایمان کی فرو آید به حلقت؟

چون ترا دراعه شش تویست و پیراهن دوگانی

دیگران را چون به راه آری؟ که خود را یاوه کردی

هرکه را شب خواب میگیرد چه داند پاسبانی؟

یا مراد خویش باید جست، یا کام رفیقان

کار خود یکسو نه، ار دربند کار دیگرانی

سالها بوسیده اند از صدق خاک آستانها

آن کشان امروز می بینم که خاک آستانی

مرد را گفت و قدم باید، تو خود یکباره گفتی

خلق را در سر زبان باید، تو خود یکسر زبانی

صوت و حرف از بهر آن آموختی، تا قول گویی

بحر و وزن از بهر آن انگیختی، تا شعر خوانی

بی زر اندر خانه ننشانی شبی کس را و عمری

هست تا در ملک ایزد می نشینی رایگانی

نام خود عاشق نهادی، چیست این افسردگیها؟

عاشقان را سینه آتش خانه باید، دیده خانی

پهلوانی نیست قلب دوستان بر هم شکستن

به که قلب دشمنان هم بشکنی، گر پهلوانی

زیر دستان را مهل، کز ظالمی اندیشه باشد

گله را از گرگ صحرایی نگهدار، ار شبانی

مال مار تست و تو روز و شب اندر جمع آری

یار بار تست و تو سال و مه اندر بند آنی

زر فریبنده است،خواهی مغربی، خواهی یمینی

برق سوزنده است، خواهی مشرقی، خواهی یمانی

گر ز قهر ایزدت خوفست، چون دست تو باشد

جهد کن تا : بر تو شهوت را نباشد قهرمانی

از رفیقان گفتن و از نیکبختان کار بستن

آنچه دانستم بگفتم با تو، آن دیگر تو دانی

سوختم در آتش فکرت روان خویش عمری

تا تو میگویی که : شعرش همچو آبست از روانی

کردگارا، روز عمر خویشتن بر باد دادم

گاه احسانست و وقت لطف و روز مهربانی

در دو عالم نیست مقصودی مرا، جز دیدن تو

شاید ار امیدواری را به امیدی رسانی

گر نکوکاران رخ چون ارغوان آرند پیشت

من نمی آرم بغیر از اشکهای ارغوانی

شورش بسیار کردم، زانکه وقت عرض نامه

بر تو آمرزیدن بسیار می بردم گمانی

آب دریای معاصی تا رکابم بود، دایم

چون ز بی آبی همی با باد کردم هم عنانی

گرچه جان در پای یاران کرده ام، از راه صورت

کس نکرد آهنگ جانم، غیر از آن یاران جانی

آتش دوزخ به آب چشم من کمتر نشیند

کز چنین آبی نیاید قوت آتش نشانی

ناتوان افتاده ایم از اصل خلقت، هم تو ما را

دستگیری کن به لطف خویشتن، چون میتوانی

گر برانی بندگانیم، ار بخوانی پادشاهی

حکم حکم تست و ما راضی به هر حکمی، که رانی

یارب اندر حال پیری دست گیرم سوی رحمت

کز جوانی کردم این آشفتگی، آه از جوانی!

ای مسافر، چون به ملک و منزل خود بازگردی

گفتهای اوحدی می بر ز بهر ارمغانی