به سرم شور تمنای تو تا می پیچد
دود در ساغر داغم چو صدا می پیچد
حسرت چاک گرببان نشود دام کسی
این کمندی ست که در گردن ما می پیچد
عالم از شکوهٔ نومیدی عشاق پُر است
نارسا نالهٔ ما در همه جا می پیچد
نبود هستی اگر دشمن روشن گهران
نفس پوچ در آیینه چرا می پیچد
پیر گردیده ام و از خودم آزادی نیست
حلقهٔ زلف که بر قد دو تا می پیچد
کس ندانست که با این همه بیتابی شوق
رشتهٔ سعی نفسها به کجا می پیچد
صید عجز خودم از شبنم من هیچ مپرس
بوی گل نیز مرا رشته به پا می پیچد
وحشتی هست درپن دشت که چون رشتهٔ شمع
جاده بر شعلهٔ آواز درا می پیچد
دل به غفلت نه و از رنج خیالات برآ
عکس برآینه یکسر ز صفا می پیچد
می کشد هفت فلک درخم یک شاخ غزال
گردبادی که به دشت دل ما می پیچد
ناله تحریر مضامین تمنای توام
خامشی کیست که مکتوب مرا می پیچد
چاره از عربده بیدل نبود مفلس را
سرو از بی ثمریها به هوا می پیچد
