تا گرد ما به اوج ثریا نمی رسد
سعی طلب به آبلهٔ پا نمی رسد
توفان ناله ایم و تحیر همان بجاست
آیینه جوهرت به دل ما نمی رسد
عشق ازگداز رنگ هوس آب دادن است
بی خس نهال شعله به بالا نمی رسد
گر فقر و گر غنا مگذر از حضور شوق
این یک نفس خیال به صد جا نمی رسد
عبرت نگاه عالم انجام شمع باش
هرجا سری ست جز به ته پا نمی رسد
پی خون شدن سراغ دلت سخت مشکل است
انگور می نگشته به مینا نمی رسد
عرفان نصیب زاهد جنت پرست نیست
این جوی خشک مغز به دریا نمی رسد
از باده مگذرید که این یک دو لحظه عمر
تا انفعال توبهٔ بیجا نمی رسد
دیوانگان هزارگریبان دریده اند
دست هوس به دامن صحرا نمی رسد
بیدل غریب ملک شناسایی خودیم
جزماکسی به بیکسی ما نمی رسد
