شب حسرت دیدار توام دام کمین شد
هر ذره ز اجزای من آیینه نگین شد
خاکستر از اخگر چقدر شور برآورد
دل سف رخت به رنگی که کبابم نمکین شد
عبرتکدهٔ دهر ز بس خصم تسلی است
چون چشم شررخانهٔ من خانهٔ زین شد
برق رم فرصت سر و برگ طلبم سوخت
صد ناله تمنا نفس بازپسین شد
زنداز نیرنگ خیالم چه توان کرد
رحم است بر آن شخص که او آینه بین شد
انکار نمود آنچه ز صافی به در افتاد
جوهربه رخ آینه روشنگرچین شد
موهوس و این لنگر ادبار چه سوداست
چون سایه نباید کلف روی زمین شد
ازبس بسه ره حسسرت صیاد نشستم
وحشت به تغافل زد وپروازکمین شد
گر هیچ نباشد به تپش خون شدنی هست
ای آینه دل شو که نخواهی به ازین شد
بیدل عدم و هستی ما هیچ ندارد
جزگرد خیالی که نه آن بود و نه این شد
