هر کجا سعی جنون بر عزم جولان بشکند
کوه تا دشت از هجوم ناله دامان بشکند
دل به خون می غلتد از یاد تبسّمهای یار
همچو آن زخمی که بر رویش نمکدان بشکند
می دمد از ابرویش چینی که عرض شوخیش
پیچ و تاب ناز در شاخ غزالان بشکند
دل شکستن زلف او را آنقدر دشوار نیست
می تواند عالمی فکر پریشان بشکند
برنمی دارد تأمل نسخهٔ دیوانگی
کم کسی اندیشه بر مضمون عریان بشکند
بر تغافلخانهٔ ابروی او دل بسته ایم
یارب این مینا همان بر طاق نسیان بشکند
هیچکس در بزم دیدار آنقدر گستاخ نیست
ای خدا در دیدهٔ آیینه مژگان بشکند
کوه هم از ناله خواهد رنگ تمکین باختن
گر دل دانا به حرف پوچ نادان بشکند
با درشتان ظالمان هم بر حساب عبرتند
سنگ اگر مرد است ، جای شیشه ، سندان بشکند
لقمه ای بر جوع مردمخوار غالب می شود
به که دانا گردن ظالم به احسان بشکند
بی مصیبت گریه بر طبع درشتت سود نیست
سنگ در آتش فکن تا آبش آسان بشکند
بر سر بی مغز بیدل تا به کی لرزد دلت
جوز پوچ آن به که هم در دست طفلان بشکند
