چون شمع اگر خلق پس و پیش گذشته ست
تا نقش قدم پا به سر خویش گذشته ست
در هیچ مکان رام تسلی نتوان شد
زین بادیه خلقی به دل ریش گذشته ست
گر راهروی براثر اشک قدم زن
هستی ست خدنگی که ز هرکیش گذشته ست
شاید ز عدم گل کند آثار سراغی
ز دشت غبار همه کس پیش گذشته ست
هر اشک که گل کرد ز ما و تو به راهی ست
این آبله ها بر سر یک نیش گذشته ست
روز دو دگر نیز به کلفت سپری گیر
زین پیش هم اوقاف به تشویش گذشته ست
شیخان همه آداب خرامند ولیکن
زین قافله ها یکدو قدم ریش گذشته ست
آدمگری از ریش بیاموزکه امروز
هر پشم ز صد خرس و بز و میش گذشته ست
ی پیر خرف شرم کن از دعوی شوخی
عمری که کمش می شمری بیش گذشته ست
زین بحرکه دور است سلامت زکنارش
آسوده همین کشتی درویش گذشته ست
سرمایه هوایی ست چه دنیا و چه عقبا
از هرچه نفس بگذرد از خویش گذشته ست
بیدل به جهان گذران تا دم محشر
یک قافله آینده میندیش گذشته ست
