خوش ایّامی و خرّم روزگاری
که صحبت داشتم با تو یاری
دمی کاندر فراقت می برآرم
چه گویم زندگانی نیست باری
چه راحت باشدش هیچ از جوانی
کسی را کش نباشد غم گُساری
اگر بادی گذر دارد به کویت
ببین کز من نباشد بی غباری
و گر مرغی به بامت بر نشیند
بود بر بالش از من نامه واری
خرد بر صبر می دارد دلم را
قراری می دهد با بی قراری
ولیکن در هوای وصلِ خورشید
نباشد ذرّه را بس اختیاری
نزاری تا کی ای کوته نظر هان
که عمرت صرف شد در انتظاری
برو یاری به دست آور که دنیا
ندارد پیش دنیا اعتباری
