دریغ عمر که بی هوده صرف شد هی هی
من و شبی و زمانی و لحظه ای بی می
به دست خود که کند با خود این که من کردم
کهای توبه ام آخر ز احمقی تا کی
قسم نخورده و عهدی نکرده ام وانک
گواه قاضی شهرست هان بپرس از وی
وجودِ من متعلّق به جام می بوده ست
چنان که ذرّه به نور و چنان که نور به فی
به جست و جویِ می افتاده بوده ام همه عمر
چو رعد کوی به کوی و چو قیس حی بر حی
گرفته شارع خم خانه پیش دشمن و دوست
زبان گشاده به نفرین و آفرین از پی
چه گونه توبه ز می کردن ای مسلمانان
ز می که قوتِ روان است و قوّت رگ و پی
همه گلابِ معنبر چکد ز ابر بهار
گر از ترشّحِ می بر صبا نشیند خوی
همه سعادتِ می خوارگان که کرده ستند
به دستِ جود و سخا فرشِ صیتِ حاتم طی
نزاریا چو نیی مردِ توبه مردانه
می مغانه خور و غم مخور به ادنی شی
