سیمین ساق، بانک شعر پارسی

 
خاقانی
سیمین ساق » خاقانی » قصاید » شماره ۱۳۷ - در وصف خاک مقدسی که از بالین حضرت ختمی مرتبت آورده بود

صبح وارم کآفتابی در نهان آورده ام

آفتابم کز دم عیسی نشان آورده ام

عیسیم از بیت معمور آمده وز خوان خلد

خورده قوت وزله اخوان را ز خوان آورده ام

هین صلای خشک ای پیران تر دامن که من

هر دو قرص گرم و سرد آسمان آورده ام

طفل زی مکتب برد نان من ز مکتب آمده

بهر پیران ز افتاب و مه دو نان آورده ام

گر چه عیسی وار ازینجا بار سوزن برده ام

گنج قارون بین کز آنجا سو زیان آورده ام

رفته زینسو لاشه ای در زیر و ز آنس بین کنون

کابلق گیتی جنیبت زیر ران آورده ام

از نظاره موی را جانی که هر مویی مرا

طوطی گویاست کز هندوستان آورده ام

من نه پیل آورده ام بس بس نظاره کز سفر

پیل بالا طوطی شکرفشان آورده ام

در گشاده دیده ام خرگاه ترکان فلک

ماه را بسته میان خرگان سان آورده ام

از سفر می آیم و در راه صید افکنده ام

اینت صیدی چرب پهلو کارمغان آورده ام

گر سواران خنگ توسن در کمند افکنده اند

من کمند افکنده و شیر ژیان آورده ام

چشم بد دور از من و راهم که راه آورد عشق

رهروان را سرمهٔ چشم روان آورده ام

بس که در بحر طلب چون صبح شست افکنده ام

تا در آن شست سبک صید گران آورده ام

نقد شش روز از خزانهٔ هفت گردون برده ام

گرچه در نقب افکنی چل شب کران آورده ام

خاک پای خاک بیزان بوده ام تا گنج زر

کرده ام سود ار بهین عمری زیان آورده ام

خاک بیزی کن که من هم خاک بیزی کرده ام

تا ز خاک این مایه گنج شایگان آورده ام

دیده ام عشاق ریزان اشک داود از طرب

آن همه چون سبحه در یک ریسمان آورده ام

اشک من در رقص و دل در حال و ناله در سماع

من دریده خرقهٔ صبر و فغان آورده ام

زردی زر شادی دلهاست من دلشاد از آنک

سکهٔ رخ را زر شادی رسان آورده ام

شمع زرد است از نهیب سر منم هم زرد لیک

زرد روئی نز نهیب سر نشان آورده ام

بل کز آن زردم که ترسم سر نبرندم چو شمع

کاین سر از بهر بریدن در میان آورده ام

هان رفیقا نشره آبی یا زگالابی بساز

کز دل و چهره زگال و زعفران آورده ام

شو نمک بر آتش افکن کز سر خوان بهشت

خوش نمک در طبع و شکر در زبان آورده ام

وز پی دندان سپیدی همرهان از تف آه

دل چو عود سوخته دندان کنان آورده ام

گرچه شب ها از سموم آه تب ها برده ام

از نسیم وصل مهر تب نشان آورده ام

زان چهان می آیم از رنجی که دیدم زین جهان

لیک طغرای نجات آن جهان آورده ام

دیده ام سرچشمهٔ خضر و کبوتروار آب

خورده پس جرعه ریزی در دهان آورده ام

چون کبوتر رفته بالا و آمده بر پای خویش

بسته زر تحفه و خط امان آورده ام

من کبوتر قیمتم بر پای دارم سرب ها

آن قدر زری که سوی آشیان آورده ام

زیوری آورده ام بهر عروسان بصر

گوئی از شعری شعار فرقدان آورده ام

لعبتان دیده را کایشان دو طفل هندواند

هم مشاطه هم حلی هم دایگان آورده ام

پیر عشق آنجا به عرسی پاره می کرد آسمان

من نصیبه شانه دانی بی گمان آورده ام

این فراویزی و آن باز افکنی خواهد ز من

من زجیب آسمان یک شانه دان آورده ام

دیده ام خلوت سرای دوست در مهمان سراش

تن طفیل و شاهد دل میهمان آورده ام

میزبان در حجرهٔ خاص و برون افکنده خوان

من دل و جان پیش خوان میزبان آورده ام

دل ملک طبع است قوت او ز بویی داده ام

جان پری وار است خوردش استخوان آورده ام

نقل خاص آورده ام زانجا و یاران بی خبر

کاین چه میوه است از کدامین بوستان آورده ام

تا خط بغداد ساغر دوستکانی خورده ام

دوستان را جله ای در جرعه دان آورده ام

دشمنان را نیز هم بی بهره نگذارم چو خاک

گرچه جرعهٔ خاص بهر دوستان آورده ام

دوست خفته در شبستان است و دولت پاسبان

من به چشم و سر سجود پاسبان آورده ام

پاسبان گفتا چه داری نورها گفتم شما

کان زر دارید و من جان نورهان آورده ام

شیر مردان از شبستان گر نشان آورده اند

من سگ کهفم نشان از آستان آورده ام

بر در او چون درش حلقه بگوشی رفته ام

تا پی تشریف سر تاج کیان آورده ام

از نسیم یار گندم گون یکی جو سنگ مشک

با دل سوزان و چشم سیل ران آورده ام

آب و آتش دشمن مشکند و من بر مشک دوست

آب و آتش را رقیبی مهربان آورده ام

جز به بیاع جهان ندهم کزان جو سنگ مشک

صد شتربار تبت از بیع جان آورده ام

دل به خدمت ساده چون گور غریبان برده ام

همچو موسی زنده در تابوت از آن، آورده ام

رفته لرزان همچو خورشید فروزان آمده

شب زریری برده و روز ارغوان آورده ام

هشت باغ خلد را دربسته بینی بر خسان

کان کلید هشت در در بادبان آورده ام

بس طربناکم ندانید این طربناکی ز چیست

کز سعود چرخ بخت کامران آورده ام

گوئی اندر جوی دل آبی ز کوثر رانده ام

یا به باغ جان نهالی از جنان آورده ام

یا مگر اسفندیارم کان عروسان را همه

از دژ روئین به سعی هفت خوان آورده ام

با شما گویم نیارم گفت با بیگانگان

کاین نهان گنج از کدامین دودمان آورده ام

آشکارا برگرفتن گنج فرخ فال نیست

من به فرخ فال گنجی در نهان آورده ام

از چنین گوهر زکاتی داد نتوان بهر آنک

تاج ترکستان به باج ترکمان آورده ام

داده ام صد جان بهای گوهری در من یزید

ور دو عالم داده ام هم رایگان آورده ام

کیست خاقانی که گویم خون بهای جان اوست

چون بهای جان صد خاقان و خان آورده ام

این همه می گویمت کورده ام باری بپرس

تا چه گنج است و چه گوهر وز چه کان آورده ام

بازپرسی شرط باشد تا بگویم کاین فتوح

در فلان مدت ز درگاه فلان آورده ام

تو نپرسی من بگویم نز کسی دزدیده ام

کز در شاهنشهی گنج روان آورده ام

یعنی امسال از سر بالین پاک مصطفی

خاک مشک آلود بهر حرز جان آورده ام

وقف بازوی من است این حرز و نفروشم به کس

گرچه ز اول نام دادن بر زبان آورده ام

خاک بالین رسول الله همه حرز شفاست

حرز شافی بهر جان ناتوان آورده ام

گوهر دریای کاف و نون محمد کز ثناش

گوهر اندر کلک و دریا در بنان آورده ام

چون زبان ملک سخن دارد من از صدر رسول

در سر دستار منشور زبان آورده ام

بلکه در مدح رسول الله به توقیع رضاش

بر جهان منشور ملک جاودان آورده ام

مصطفی گوید که سحر است از بیان من ساحرم

کاندر اعجاز سخن سحر بیان آورده ام

ساحری را گر قواره بهر سحر آید به کار

من ز جیب مه قوارهٔ پرنیان آورده ام

یک خدنگ از ترکش آن، شحنهٔ دریای عشق

نزد عقل از بیم چرخ جانستان آورده ام

حاسدانم چون هدف بین کاغذین جامه که من

تیر شحنه از پی امن شبان آورده ام

بخت من شب رنگ بوده نقره خنگش کرده ام

پس به نام شاه شرعش داغ ران آورده ام

عقل را در بندگیش افسر خدائی داده ام

ایتکینی برده و الب ارسلان آودره ام

جان زنگ آلوده در صدرش به صیقل داده ام

زان چنان ریم آهنی تیغ یمان آورده ام

گرچه همچون زال زرپیری به طفلی دیده ام

چون جهان پیرانه سر طبع جوان آورده ام

گرچه نیسانم خزان آرد من اندر ذهن و طبع

آتش نیسان نه بل کاب خزان آورده ام

من سپهرم کز بهار باغ شب گم کرده ام

روز نور آیین ترنج مهرگان آورده ام

پادشاه نظم و نثرم در خراسان و عراق

کاهل دانش را ز هر لفظ امتحان آورده ام

منصفان استاد دانندم که از معنی و لفظ

شیوهٔ تازه نه رسم باستان آورده ام

ز امتحان طبع مریم زاد بر چرخ دوم

تیر عیسی نطق را در خر کمان آورده ام

تا غز بخل آمده گر نشابور کردم

من به شهرستان عزلت خان و مان آورده ام

تا نشسته بر ره دانش رصد داران جهل

در بیابان خموشی کاروان آورده ام

گرچه در غربت ز بی آبان شکسته خاطرم

ز آتش خاطر به آبان ضمیران آورده ام

سنگ آتش چون شکستی، تیز گردد لاجرم

از شکستن تیزی خاطر عیان آورده ام

خانه دار فضل و روی خاندانی بوده ام

پشت در غربت کنون بر خاندان آورده ام

تا به هر شهری بنگزاید مرا هیچ آب و خاک

خاک شروان بلکه آب خیروان آورده ام

از همه شروان به وجه آرزو دل را به یاد

حضرت خاقان اکبر اخستان آورده ام

هر چه دارم خشک و تر از همت و انعام اوست

کاین گلاب و گل همه زان گلستان آورده ام

او سلیمان است و من موری به یادش زنده ام

زنده ماناد او کز او این داستان آورده ام

تازه ها

  • تک بیت قصبهای زربفت و خزهای نرم از نظامی گنجوی
  • تک بیت هم صحبتان به بازی شطرنج سرخوشند از بیدل دهلوی
  • تک بیت همه از خاطرم گریخته اند از ملک الشعرای بهار
  • تک بیت ندیدند با چرخ گردان نبرد از فردوسی
  • تک بیت تحقیق را به ما و من افتاده اختلاف از بیدل دهلوی
  • تک بیت بر من از لطف آفرین ها گفت از ملک الشعرای بهار
  • تک بیت نیست صادق دشت پیمای طلب را تشنگی از صائب تبریزی
  • تک بیت عیب پوشند و در هنر نگرند از جامی
  • تک بیت پیش آن کس کز دل گرم است در آتش مدام از صائب تبریزی
  • تک بیت در سیاست موافقش دیدم از ملک الشعرای بهار

    • تعداد ابیات منتشر شده : 510165