اذا کنت قوت النّفس ثمّ هجرتها
فکم تلبث النّفس الّتی انت قوتها
ستبقی بقاء الضّبّ فی الماء او کما
یعیش ببیداء المفازة حوتها
تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور
تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار
اگر چه قهرست از درگاه او، ما را با این قهر خوشست:
از دستت از آتش بود، ما را ز گل مفرش بود
