بیار پور مغانه، بده بپور مغان
که روستم را هم رخش روستم کشدا.
باد جوی مولیان آید همی
بوی یار مهربان آید همی
ای درّ بچنگ آمده در عمر دراز
آورده ترا ز قعر دریا بفراز
غوّاص ترا نهاده بر دست ز ناز
افتاده ز دست و باز دریا شده باز!