آفتاب از کوه سر بر می زند
ماهروی انگشت بر در می زند
آن کمان ابرو که تیر غمزه اش
هر زمانی صید دیگر می زند
دست و ساعد می کشد درویش را
تا نپنداری که خنجر می زند
یاسمین بویی که سرو قامتش
طعنه بر بالای عرعر می زند
روی و چشمی دارم اندر مهر او
کاین گهر می ریزد آن زر می زند
عشق را پیشانیی باید چو میخ
تا حبیبش سنگ بر سر می زند
انگبین رویان نترسند از مگس
نوش می گیرند و نشتر می زند
در به روی دوست بستن شرط نیست
ور ببندی سر به در بر می زند
سعدیا دیگر قلم پولاد دار
کاین سخن آتش به نی در می زند