گرچه در عهد تو عاشق به جفا می میرد
لله الحمد که بر عهد وفا می میرد
هر که میرد به حقیقت بود آن کشته دوست
سخن است اینکه به شمشیر قضا می میرد
هر که در راه تو شد کشته نباشد مرده
زنده آنست که در کوی شما می میرد
مرغ در دام تو از روی هوا می افتد
شمع بر بوی تو در پای صبا می میرد
مرده بودم، ز می جام تو من زنده شدم
وانکه زین جام دمی خورد چرا می میرد؟
ای گل تازه برین بلبل نالنده خویش
رحم کن رحم، که بی برگ و نوا می میرد!
دل من طره طرار تو را می خواهد
جان من غمزه بیمار تو را می میرد
می شوم زنده من از درد تو ای دوست دوا
به کسی بخش که از بهر دوا می میرد!
می کند راه خرد در شب سودای تو گم
که چراغ خرد از باد هوا می میرد
به سر کوی غمت خاک دوایند مرا
نفس بیچاره چه داند که چرا می میرد؟
نفسی ماند ز سلمان، مکنیدش درمان!
همچنینش بگذارید که تا می میرد!
