می کشم خود را و بازم دل بسویش می کشد
مو کشان زلفش مرا در خاک کویش می کشد
می برد حسنش به روی دلستان هر جا دلی است
ورنه می آید دل مسکین به مویش می کشد
ما چو بید از باد می لرزیم از آن غیرت که باد
می کشد در روی او برقع ز رویش می کشد
باغ حسنش باد سبز و باردار و دم به دم
دیده ام از تاب دل آبی به جویش می کشد؟
گل چه می داند که بلبل را فغان از عشق او
هر چه می گوید صدا گفت و گویش می کشد؟
می کشیدم کوزه دردی ز دست ساقیی
کین زمان هر صوفی صافی سبویش می کشد
شمه ای از حال من شاید که آن دل بشنود
این تن مسکین به بیماری ببویش می کشد
خوی او هست از دهانش تنگ تر، وین ناتوان
بار بر دل تنگ تنگ از دست خویش می کشد
آرزویی نیست سلمان را به غیر از روی دوست
چون کند چون دوست خط بر آرزویش می کشد؟
