بیا، که عمر من خاکسار می گذرد
مدار منتظرم، روزگار می گذرد
بیا، که جان من از آرزوی دیدارت
به لب رسید و غم دل فگار می گذرد
بیا، به لطف ز جان به لب رسیده بپرس
که از جهان ز غمت زار زار می گذرد
بر آن شکسته دلی رحم کن ز روی کرم
که ناامید ز درگاه یار می گذرد
چه باشد ار بگذاری که بگذرم ز درت؟
که بر درت ز سگان صدهزار می گذرد
مکش کمان جفا بر دلم، که تیر غمت
خود از نشانهٔ جان بی شمار می گذرد
من ار چه دورم از درگهت دلم هر دم
بر آستان درت چندبار می گذرد
ز دل که می گذرد بر درت بپرس آخر:
که آن شکسته برین در چه کار می گذرد
مکش چو دشمنم، ای دوست ز انتظار، بیا
که این نفس ز جهان دوستدار می گذرد
به انتظار مکش بیش ازین عراقی را
که عمر او همه در انتظار می گذرد
