یاد باد آنکه اثر در دل شیدا میکرد
آن نصیحت که مرا واعظ و ملا می کرد
یاد باد آنکه مرا بود دل دانائی
عالمی کسب خرد زان دل دانا می کرد
اختیار از کف من برد کنون معشوقی
که بدل گاه گره می زد و گه وا می کرد
تاخت بر مملکت دین و دلم یکباره
آنکه صید من دل خسته تمنا می کرد
برد از دست من امروز متاع دل و دین
رفت آن کاین دلم اندیشه فردا می کرد
گو بیا کفر من دل شده بنگر ملا
آنکه از دفتر دینم ورقی وا می کرد
گو بیا حالی و بر گریهٔ من فاش بخند
که پس پرده ام از پیش تماشا می کرد
بسته دید از همه سو راه رهائی بر خود
دل که گاهی هوس زلف چلیپا می کرد
ممکنم نیست ازین دام خلاصی دیگر
جاش خوش باد که از دور تماشا می کرد
دل بیچاره چو افتاد درین ورطه نخست
روز و شب ورد «متی اخرج منها» می کرد
آخرالامر بگرداب بلا تن در داد
آنکه با ترس نظر بر لب دریا می کرد
بت پرستید و بر همن شد و ز نار ببست
رفت آن فیض که او دفتر دین وا میکرد
