به مرگ کوه کن کزوی المها یاد می آید
هنوز از کوه تا دم میزنی فریاد می آید
همانا در کمال عشق نقصی بود مجنون را
که نامش بر زبانها کمتر از فرهاد می آید
بد من گر به گوشت خوش نمی آید چه سراست این
که بد گوی من از کوی تو دایم شاد می آید
چه بیداد است این بنشین و رسوائی مکن کز تو
اگر بیداد می آید ز من هم داد می آید
ازین به فکر کارم کن که در دامت من آن صیدم
که خود را می کنم آزاد تا صیاد می آید
سزای هرچه دی در بزم کردم امشبم دادی
تو را چون یک یک از حالات مستی یاد می آید
به منع مدعی زین بزم بی حاصل زبان مگشا
که این کار از زبان خنجر جلاد می آید
سگش صد دست و پا زد تا به آنکو برد با خویشم
خوش آن یاری که از وی این قدر امداد می آید
چو بیداد آید از وی محتشم دل را بشارت ده
که خوبان را به دل رحمی پس از بیداد می آید
